Challenge: Δεν ψωνίζω τίποτα για 6 μήνες -H εμπειρία μου

Θα σας μιλήσω για την δική μου εμπειρία που με έκανε να πάρω την απόφαση να ξεφύγω από τα δίκτυα του καταναλωτισμού, όταν σ’ ένα από τα ταξίδια μου άλλαξα όλη μου την κοσμοθεωρία.

Βρισκόμουν στο 2ο έτος του μεταπτυχιακού μου όταν κατάλαβα πως θα ήτανε η τελευταία μου ευκαιρία να φύγω στο εξωτερικό για Erasmus, ένα πρόγραμμα διακίνησης φοιτητών σε άλλη χώρα, έτσι σύντομα βρέθηκα να μεταφέρω μερικά από τα μαθήματα μου σε μια όμορφη γραφική πόλη μισή ώρα από το Μιλάνο της Ιταλίας. Ως φοιτήτρια στην πόλη της Pavia για ένα εξάμηνο, ήρθα αντιμέτωπη με μια πρόκληση που ονομάζεται βαλίτσα. Τι να πρωτο-χωρέσεις σε μια βαλίτσα, για ένα ταξίδι 6 μηνών που θα συμπεριλάμβανε το τέλος της σεζόν και την αρχή της επόμενης. Δηλαδή καλοκαίρι και χειμώνα, άρα καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα ρούχα.

Όπως καταλαβαίνετε, ο χώρος δεν επαρκούσε για να το ζήσω σαν στο σπίτι μου κι έτσι βρέθηκα να κουβαλώ τα άκρως απαραίτητα κι ας μου φαινόντουσαν λίγα.

Όταν είχα φτάσει στην πόλη μου, τα πάντα ήταν χιονισμένα έτσι το χοντρό μου σακάκι με κάλυψε για τους δύο πρώτους μήνες. Όταν άρχισε να κάνει καλό καιρό και δειλά -δειλά το ρίχναμε έξω, ήρθα αντιμέτωπη με την αλήθεια της κουλτούρας της πόλης αφού κατάλαβα πως το ντύσιμο εκεί δεν έπαιζε κανένα σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων.

Όλοι ήταν ντυμένοι με πολύ απλά ρούχα, τζιν αθλητικά και μια μονόχρωμη μπλούζα που ήταν αρκετά για να διαμορφώσουν το ιδανικό καθημερινό σύνολο. Στην Κύπρο τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τα ρούχα και η μάρκα που φοράς καθορίζουν δήθεν το ποιός είσαι και τι αέρα κουβαλάς και γενικά έχουμε την τάση να κρίνουμε τον άλλο μόνο από την εμφάνισή του.

Η πρώτη κοπέλα που γνώρισα εκεί ήτανε Ιταλίδα και ακόμα θυμάμαι τα 3 διαφορετικά σύνολα που φορούσε για το διάστημα 6 μηνών. Τα παπούτσια της ήτανε σχεδόν φθαρμένα, αλλά έλεγε πως ήταν τα αγαπημένα της και δεν θα τα πετούσε ποτέ. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να κόβει βόλτες με φθαρμένα παπούτσια και το ίδιο σύνολο κάθε μέρα, θα με περνούσαν για άστεγη στην Κύπρο. Στην Ιταλία όμως, ήταν η κοπέλα που όλοι ήξεραν στο Πανεπιστήμιο, αυτή που όλοι ήθελαν να κάνουν παρέα γιατί διοργάνωνε τα πιο πετυχημένα πάρτι φοιτητών στο σπίτι της, άρα οι γνωριμίες μεταξύ φοιτητών έπεφταν βροχή κι αυτό ήτανε το ζητούμενο, οπόταν όλοι ήθελαν αυτό το κορίτσι κοντά τους. Από ευγνωμοσύνη για την παρέα της και όλα όσα προέκυψαν χάρις αυτήν, της χάρισα το χοντρό μου σακάκι και κάτι μπλούζες που κουβάλησα και τελικά δεν φόρεσα ποτέ. Με χαρά δέχτηκε τα μεταχειρισμένα μου ρούχα καθώς την απάλλαξα από αυτή την σημαντική υποχρέωση να κάνει επιτέλους μια βόλτα στα μαγαζιά.

Έλεγε πως τα ρούχα είναι χρήσιμα αν έχεις μερικά για να αλλάζεις, αλλά πεταμένα λεφτά αν ζεις για να τα αγοράζεις.

Την θαύμασα! Μια γυναίκα που κατάφερε να ξεφύγει από τα δίκτυα του καταναλωτισμού και των σύγχρονων προτύπων. Τι υπέροχος άνθρωπος, άνετος, φιλικός, ανοιχτός σε όλους, αξιαγάπητος και άξιος θαυμασμού. Είναι μερικοί άνθρωποι που τους θαυμάζεις για το περιεχόμενο, την προσωπικότητα και την δύναμη της καρδιάς τους. Δεν προσπαθούν να σε εντυπωσιάσουν με την εμφάνιση τους, με κοσμήματα, επώνυμες μπλούζες και αστραφτερά καθαρά παπούτσια. Κρύβουν όλο το μεγαλείο τους μέσα τους και νιώθεις πραγματικά τυχερός αν τους γνωρίζεις.

Σε αυτό το σημείο έμαθα να μην κρίνω μόνο από το περιτύλιγμα, γιατί ότι λάμπει δεν είναι χρυσός!

Αυτή η κοπέλα έγινε ένα από τα πρότυπά μου, έτσι μετά την επιστροφή μου στην Κύπρο αποφάσισα να μην ξοδέψω τίποτα σε χρήματα για ρούχα και παπούτσια και τα κατάφερα για το διάστημα 6 μηνών! Εντάξει σίγουρα έλειπαν από την ντουλάπα μου τα τελευταία μοδάτα κομμάτια της εποχής και η τάση των στυλάτων κοριτσιών που σου πρότειναν τα καλύτερα συνολάκια της εβδομάδας, αλλά η ψυχή μου ήταν γεμάτη από εμπειρίες, όμορφες στιγμές να μοιραστώ, τρελές ιστορίες να πω στους φίλους μου για το μακρινό μου ταξίδι που αυτόματα με έκαναν να όχι μόνο να φαίνομαι ωραία, αλλά και να νιώθω ωραία! Κατάφερα έτσι να κόψω ένα πολύ άσχημο συνήθειο που είχα, να λέω συνεχώς ότι δεν έχω ρούχα και να παραπονιέμαι για το τι θα βάλω όταν θα βγω, αφού έμαθα πλέον να φοράω ότι είχα κουβαλήσει σε μια βαλίτσα ρούχα για διάστημα 6 μηνών.

Ήταν καλοκαίρι όταν επέστρεψα στην Κύπρο και αποφάσισα πως ήθελα να περάσω τους επόμενους μήνες δουλεύοντας σεζόν σε Ελληνικό νησί. Έτσι σύντομα βρέθηκα στην όμορφη Ζάκυνθο, με μια βαλίτσα ρούχα ακριβώς αυτά που κουβάλησα τότε στην Ιταλία, ίσως και λιγότερα. Με τα χρήματα που δεν ξόδεψα για καινούρια καλοκαιρινά ρουχαλάκια και καινούριο μαγιό, κατάφερα να ξαναεπισκεφθώ την πόλη μου στην Ιταλία και να περάσω εκεί την εβδομάδα αδειών μου που δικαιούμουν από την δουλειά μου στην Ζάκυνθο. Ένιωσα περήφανη για τα περιττά έξοδα που δεν έκανα, αφού τελικά δεν χρειαστήκαν σε τίποτα.

Έμαθα να είμαι πιο συγκρατημένη σε θέματα καταναλωτισμού και να ξοδεύω περισσότερα σε εμπειρίες. Έμαθα να εκτιμώ πιο πολύ αυτά που ήδη έχω. Ξεχώρισα το είναι από το “φαίνεσθαι” και έμαθα να θαυμάζω το περιεχόμενο και όχι το περιτύλιγμα!